Pożegnanie Śp. Joanny Pokusa
Wczoraj, w ten piękny, kwietniowy dzień, 11 kwietnia 2021r. społeczność Przedszkola nr12 w Tarnobrzegu: dyrekcja, nauczyciele, pracownicy administracji i obsługi , emerytowani pracownicy przedszkola, dzieci, absolwenci, przedstawiciele rodziców Przedszkola nr12, rodzice absolwentów, towarzyszyli 
w ostatniej drodze naszej Koleżanki, Przyjaciółki, Doskonałego Nauczyciela , Wychowawcy i Pedagoga, Wspaniałego Człowieka Pani Joanny Pokusa , naszej Pani Asi.

Mowa pożegnalna w imieniu całej społeczności Przedszkola nr12 i uczestników pogrzebu.

Kochana Asiu, 
Te słowa kieruję do Ciebie w imieniu swoim, całej przedszkolnej społeczności, wszystkich tu zebranych, ale także tych , którzy chcieli, a nie mogą tu być z różnych przyczyn, w tym trudnym czasie. Kieruję je nie jako dyrektor przedszkola, ale jako Twoja przyjaciółka, którą mi byłaś przez ponad 31 lat naszej wspólnej pracy. Nie będą one patetyczne, ale proste, szczere i prawdziwe. Takie jak Ty - byłaś prostą, szczerą i prawdziwą. Zawsze mówiłaś tak, aby być dobrze zrozumianą. Zawsze mówiłaś szczerze , co było widać w Twoim spojrzeniu, w Twoich gestach , a nawet w dotyku. I zawsze mówiłaś prawdę - nie pozostawiałaś złudzeń. Ty sprawiałaś ,że w Twojej obecności człowiek odkrywał prawdę o sobie. Ta prawda nie zawsze nam się podobała, bo prawda jest prosta, 
a my lubimy komplikować sobie życie, prawda nie zawsze jest miła, bo nas odsłania, często jest gorzka , wzywająca do poprawy i naprawy. Twoja prawda była przemyślana, nie była pochopna i wcześniej , czy później okazywało się, że to Ty miałaś rację, bo Ty byłaś prawdą, którą było widać w Twojej trosce o każdego człowieka z którym rozmawiałaś, i dla którego zawsze miałaś czas; i niezależnie od tego, czy była to Twoja Rodzina : mąż , dzieci, siostra, czy byłam to ja, kolega, koleżanki z pracy, rodzice, 
czy dzieci w przedszkolu, czy zupełnie obcy ludzie. Z kimkolwiek rozmawiałaś dawałaś siebie całą: Twoje uczucia, Twoją wiedzę, Twoją mądrość życiową, którymi się dzieliłaś, a my czerpaliśmy z Ciebie jak z Żywej Księgi Życia. Nawet milczenie w Twojej obecności nie było puste lecz wymowne. Inspirowałaś nas , inspirowałaś dzieci , inspirowałaś rodziców. Angażowałaś całą siebie w pracy z dziećmi, robiłaś to z matczyną troską, wspomagałaś rodziców dobrą, mądrą radą. W każdym swoim wychowanku widziałaś potencjał, potrafiłaś go dostrzec i rozwijać, każdego wnikliwie obserwowałaś i stawiałaś trafne diagnozy pedagogiczne, które przedstawiałaś rodzicom w trosce o dzieci. Cieszyłaś się z ich postępów i osiągnięć, z wielką precyzją dopracowywałaś każde zajęcie, każdy występ dla rodziców. Zabiegałaś o sprawy drobne i ważne. U Ciebie nic nie mogło być „byle jakie”; każdy detal, każde słowo było przemyślane i doprowadzone do perfekcji. Cieszyłaś się osiągnięciami męża , domem , powiększającą się rodziną, wnukami , a także zwierzętami i roślinami – te Twoje lawendowe rabatki….które pielęgnowałaś z taką pieczołowitością, z miłością i troską pochylałaś się nad każdym żywym stworzeniem. Asiu, byłaś osobą skromną, ale jakże elegancką i dostojną w swojej prostocie, pełną taktu i wewnętrznego ciepła, którym obdarzałaś każdego z nas. Nigdy nie odmawiałaś pomocy, często sama ją inicjowałaś. Nie było w Tobie niczego wymuszonego, sztucznego, nienaturalnego, fałszywego. W piękny, szlachetny sposób byłaś sobą. Szanowałaś i ceniłaś innych. Przy Tobie każdy czuł się ważny. Wydobywałaś z nas to , co dobre. To co najlepsze. Potrafiłaś wesprzeć dobrym słowem, wysłuchać, być przy drugim człowieku w smutku i radości nawet wtedy , kiedy sama miałaś problemy - bo przecież każdy je ma. Ty byłaś zawsze dla nas , 
ale czy my byliśmy zawsze dla Ciebie? Dlatego dzisiaj w takim wyjątkowym Dniu - Święta Miłosierdzia Bożego, w dniu w którym Cię żegnamy tylko na jakiś czas, Ty wołasz do nas: „Zatrzymaj się na chwilę, odetchnij pięknem świata, Zatrzymaj się na chwilę, zauważ swego brata. Zatrzymaj się na chwilę , nad tym, co w sercu kryjesz, zatrzymaj się na chwilę i pomyśl, po co żyjesz”
Asiu „odeszłaś cicho bez słów pożegnania, jakbyś nie chciała swym odejściem smucić, jakbyś wierzyła w godzinę rozstania, że masz niebawem z dobrą wieścią wrócić”
Śmierć przyszła niespodziewanie, niechciana, za wcześnie, przekreślając Twoje plany i marzenia.
Asiu dzisiaj , tutaj, w tym kościele, w tej drodze na grębowski cmentarz trwa nasza ostania Rada Pedagogiczna w której bierze udział cała społeczność Przedszkola nr12 w Tarnobrzegu, Rada Rodziców Przedszkola. Są Ci , którym byłaś bliska: Rodzina, Twoi przyjaciele i znajomi. Przyszliśmy z potrzeby serca, podziękować Ci za Twoje dobro i piękno, za Twoje dobre serce i życzliwość. Teraz , gdy Twoja ziemska pielgrzymka dobiegła końca, pochylamy głowy. I choć żegnamy Cię ze smutkiem, to przyświeca nam chrześcijańska nadzieja, że dobry i miłosierny Bóg, u którego dobre czyny idą za człowiekiem otworzy Ci bramy raju. Proś u tronu Bożego za swoimi najbliższymi, za nami . Obiecujemy Ci modlitwę i pamięć. Spoczywaj w spokoju